“Δεν είμαι εγώ· είναι ο Ζεύς και η Μοίρα και η νυχτοπλάνητη Ερινύα”
(Ο Αγαμέμνων εξηγώντας τη συμπεριφορά του αρπάζοντας την ερωμένη του Αχιλλέα Βρισηίδα)…
Η Ιλιάδα αποτελεί την ομορφότερη απεικόνιση της μάχης του ανθρώπου με την ίδια του την ύπαρξη. Οι Θεοί επεμβαίνουν, τροποποιούν τις τροχιές των βελών, ορίζουν την έκβαση των μονομαχιών, θέτουν όρους και σκληρές επιλογές για τους ανθρώπους, θυμώνουν, φθονούν…
Χμ.. Οι Θεοί είναι φανερό μνησικακούν με την ευτυχία των ανθρώπων… και δεν χάνουν ευκαιρία να το δείξουν και να το υλοποιήσουν…
Οι άνθρωποι το γνωρίζουν αυτό και προσπαθούν να τους “ξεγελάσουν”…
Στην Ιλιάδα είναι τόσο φανερό πως την τύχη σου δεν την κρατάς στα χέρια σου.
Ωστόσο αν και οι άνθρωποι αδυνατούν να κατανοήσουν γιατί συνέβη τούτο, θεωρούν ότι εφόσον συνέβη, προφανώς “έπρεπε να γίνει”…
Αυτή είναι η σχέση των ανθρώπων της Ιλιάδας με το μεταφυσικό…
Είναι σκόπιμο να ανατρέξει κάποιος στις απαρχές της ανθρώπινης γραπτής ιστορίας και μυθολογίας (ίσως συγκεκαλυμμένης ιστορίας), όταν ακόμα το πρωτόλειο κυριαρχούσε…
Μπορεί να απαντήσει κάποιος σε αυτά τα πανανθρώπινα ερωτήματα;
Όχι…
Μπορεί μόνο να υποδείξει μία άποψη…
Ίσως ο καλύτερος τρόπος είναι δια μέσου ενός ποιήματος…ενός οπτικού ποιήματος… Οι “3 Μοίρες” (η ταινία) θέλει να είναι ένας ύμνος προς τον σκεπτόμενο άνθρωπο και την ίδια τη ζωή…
Επιστροφή στις Κινηματογραφικές Παραγωγές